Rozdział 17. Zmrok.

                Zapadał zmierzch.

                Niebo pociemniało, a najjaśniejszym miejscem na klifie stało się ognisko, z którego podrywały się iskry, unosząc się wysoko w górę, prosto w niebo. Ocean w dole przybrał barwę smoły, jedynie białe grzywy fal odcinały się od czerni. Huk wody uderzającej w skały, niósł się echem i nie dawał się zagłuszyć nawet przez muzykę.

                Razem z Allie zdążyłyśmy już trochę wypić. Dopisywał nam dobry humor, a ja prawie zapomniałam o tym, co sobie obiecałam. Tańczyłyśmy z Nate’em i kilkorgiem innych znajomych, jednak nigdzie nie mogłam dojrzeć Haydena. Nie tęskniłam, ale miałam złe przeczucia.

                - Muszę odpocząć – krzyknęłam przyjaciółce do ucha.

                Pokiwała głową, po czym złapała mnie za rękę i pozwoliła się wyprowadzić z tłumu. Wzięłyśmy ze stolika coś do picia i usiadłyśmy na ławeczce przy ognisku. Obserwowałam ludzi tańczących przy furgonetce i pijących przy polowym barze. Nagle dostrzegłam znajomą burzę ciemnych włosów, linię pleców i zauważyłam charakterystyczny gest odgarniania zbłąkanych kosmyków z twarzy.

                - Allie… - wydukałam, nie mogąc dobyć głosu.

                Dziewczyna spojrzała w tym samym kierunku.

                - To Tristan Smith.

                Jakby na zawołanie chłopak odwrócił się w naszą stronę. Jego błękitne oczy prześlizgnęły się po naszych twarzach. Zmroziła mnie obojętność, którą zobaczyłam w jego oczach.

                - Przepraszam, zaraz wrócę.

                - Davina! – krzyknęła za mną Allison, ale nie zwróciłam na nią uwagi i już przepychałam się w jego stronę.

                Tristan uśmiechnął się krzywo, gdy podeszłam bliżej. Dłoń mu zadrżała, jakby chciał ją wyciągnąć w moją stronę. Jednak zacisnął ją mocno w pieść i schował w kieszeni czarnych spodni.

                - Cześć – rzucił, siląc się na lekki ton.

                - Co tutaj robisz? – Nie miałam ochoty na grzeczną wymianę zdań.

                Jego obecność tutaj wywoływała emocje. Emocje, które uniemożliwiały mi myślenie.
Dużo łatwiej było unikać pamiętania o nim, gdy go nie widziałam. Podeszłam bliżej, a mój nos wypełnił zapach jego perfum, tych samych, o których powiedziałam, że je uwielbiam.

                - Frank Dallas zaprosił mnie i paru kumpli z rocznika, pomyślałem, że wpadnę. Zobaczę, jak się sprawy mają. – Ostatnie zdanie wymówił nie patrząc na mnie, a lustrując ludzi wokół nas.

                - Nie powinieneś tu być – wyszeptałam.

                Spojrzał na mnie, a na jego ustach pojawił się lekki uśmiech.

               - Tak, masz rację. Nie powinienem. Nie powinienem robić wielu rzeczy, ale je zrobiłem.
Jak widać, taki jestem. Ty też nie powinnaś tutaj być. – Spojrzałam na niego zaskoczona. – Nie zastanawiasz się, gdzie jest twój chłopak?

                Ukłuło. Moje serce zostało przeszyte cienkim ostrzem. Jego spojrzenie i ironiczny ton sprawiły, że miałam ochotę krzyczeć. Ranił mnie i doskonale o tym wiedział. Dopiero wtedy zrozumiałam, że odpłaca mi się pięknym za nadobne.

                - Chciałam się tylko przywitać…

                Roześmiał się.

                - Nie przywitałaś się, ale wybaczam ci. Pójdę porozmawiać ze znajomymi. Do zobaczenia, Davino Langdon.

                Skłonił się i wmieszał w tłum.

                Przycisnęłam dłonie do brzucha. Cały wypity alkohol i zjedzone przekąski przekręciły mi się w żołądku. Ruszyłam szybkim krokiem w kierunku lasu. Dopadłam do pierwszego drzewa i oparłam na nim swój ciężar. Skurcze ściskały mnie coraz mocniej, pochyliłam się do przodu gotowa na wielki powrót Krwawej Mary.

                Nigdy nie sądziłam, że nasze pierwsze spotkanie będzie tak wyglądać. Wyobrażałam sobie raczej tęsknotę, namiętność, ulgę, a zamiast tego otrzymałam złość, ironię i ból. Osunęłam się na ziemię i objęłam kolana ramionami. Oparłam głowę o przedramiona i oddychałam głęboko. Torsje ustały, mój organizm powoli wracał do siebie, co nie zmieniało faktu, że w środku czułam się pusta. Cała nadzieja zniknęła. Byłam naiwna, że będzie tak jak mówił – poznamy się na nowo i zapomnimy o przeszłości. Zapomniałby, gdybym wtedy za nim pobiegła. Ale nie pobiegłam, czym go zraniłam – chyba najbardziej.

                Nie wiem, jak długo tam siedziałam. Moją uwagę w końcu skupiły zbliżające się głosy. Wstałam i otrzepałam dżinsy z drobnych gałązek i liści. Grupa kilku chłopaków kierowała się w moją stronę. Dopiero, gdy zbliżyli się na odległość kilku metrów, rozpoznałam wśród nich Haydena.

                - Tu jesteś! – Złapałam go za nadgarstek. – Musimy porozmawiać.

                Chłopak uśmiechnął się szeroko i zbliżył się, prawie dociskając mnie do pnia drzewa. Poczułam zapach dymu papierosowego zmieszanego z czymś dziwnym, lekko słodkim, duszącym zapachem. 

                - Zjarałeś się!

                - Tak. I co? – Haydenowi było wszystko jedno, że wypiłam już sporo, a on miał być naszym kierowcą - nie tylko moim, ale też Allie i Nate’a.

                W jego oddechu wyczułam też zapach wódki.

                - Jak mogłeś? Obiecałeś, że nas odwieziesz!

                - I odwiozę, wyluzuj. Chcesz bucha?

                Pochylił się i lubieżnie oblizał wargi. Odepchnęłam go. Cofnął się kilka kroków i zatoczył się na najbliższe drzewo. Jego koledzy rechotali parę metrów dalej. W moich żyłach zabuzowała adrenalina, myśli się przejaśniły.

                - Mam dosyć, słyszysz? - Patrzył na mnie oczami z rozszerzonymi źrenicami, które całkowicie pochłonęły orzechową barwę jego tęczówek. Uniósł pytająco brew. - Tego, że nie mogę ci ufać, że masz wszystko w głębokim poważaniu. To koniec!

                Koledzy Haydena zamilkli. Spojrzał w ich stronę, szukając ratunku, ale żaden z nich nawet się nie odezwał. To nie była ich sprawa.

                - Davina! Przecież nie zerwiesz ze mną, bo się zjarałem!

                - A właśnie, że tak! Bo to nie tylko o to chodzi. Nie czuję już tego, co na początku. Nie jesteś już tym Haydenem, którego pokochałam, a ja nie jestem już tą Daviną, która się w tobie zakochała.

                Odwróciłam się na pięcie i zaczęłam iść w stronę ogniska. Hayden doskoczył do mnie w zaskakująco krótkiej chwili i złapał mnie za nadgarstek. Zacisnął mocno palce na moim ramieniu, aż syknęłam.

                - Puszczaj.

                - Nie, kotku, daj spokój. Porozmawiajmy – powiedział delikatnie, ale w jego głosie nie było ani odrobimy łagodności.

                Uścisk się wzmógł.

                - Skończyłam już mówić. Odchodzę.

                Szarpnęłam ręką, ale chłopak nie odpuszczał. Zacisnęłam mocno zęby, walcząc ze sobą, by nie kopnąć go w krocze. Zasłużył na to.

                - Hayden, puść ją – odezwał się w końcu jeden z chłopaków. – Pozwól jej.

                Któryś z nich złapał go za barki i pociągnął delikatnie do tyłu.

                Nie patrząc na nich, wmieszałam się w tłum.

             Allie nie było już przy ognisku. Usiadłam na wolnym kawałku pniaka i ukryłam twarz
w dłoniach. Dopiero teraz dochodziło do mnie, co się stało. Agresja w spojrzeniu Haydena była tym samym, co zobaczyłam, gdy dowiedział się, że będę studiować w Bostonie i tak samo mnie wystraszyła. Pomimo że nie lubiłam jego kumpli, byłam wdzięczna, że tam byli. Nie chciałabym sprawdzać, do czego mógłby się posunąć.

                Mój  telefon zawibrował krótko, informując o nowej wiadomości. Przez chwilę ignorowałam ją, będąc przekonana, że to SMS od Haydena. Jednak, gdy odblokowałam ekran zobaczyłam zupełnie innego nadawcę.

                Porozmawiajmy.

            Podniosłam wzrok i poprzez płomienie zobaczyłam Tristana. W jego oczach nie było już zimna, a troska. Pokiwałam głową, próbując jednocześnie ukryć łzy. Chłopak ruszył w kierunku krawędzi klifu na granicy z lasem. Ruszyłam za nim, lawirując między ludźmi, aż w końcu zagłębiłam się między drzewa. Panowała tu absolutna ciemność. Włosy na karku stanęły mi dęba. Szłam ostrożnie, uważając na wystające korzenie i kamienie.

                - W porządku? – Głos Tristana pojawił się za mną.

                Krzyknęłam i odwróciłam się w jego stronę.

              Oczy powoli przyzwyczajały się do mroku i dostrzegałam więcej szczegółów jego twarzy. Gęste brwi, mocna szczęka, zarysowane kości policzkowe. Wyciągnęłam rękę w jego stronę. Ujął ją, kciukiem gładząc moje knykcie.

                - Nie wiem, co powiedzieć.

                Uciszył mnie i podszedł bliżej.

                - Nie musisz nic mówić.

                - Zasługujesz na wyjaśnienie. Chciałam być dla ciebie odważna, ale nie potrafiłam. Wybacz mi, proszę…

                Pokręcił głową i oparł czoło o moje czoło.

                - Nie musisz nic mówić – powtórzył.

             Ujęłam twarz Tristana w dłonie. Jego wieczorny zarost drapał moją skórę. Objął mnie w talii, przyciągając do siebie. Oddychał głęboko, jednocześnie zaciągał się moim zapachem. Potarłam nosem o jego nos, wiedziałam, że nasze wargi dzieli tylko kilka milimetrów. Czułam jak wydychane przez niego powietrze owiewa moje usta.

                Pocałował mnie, delikatnie, nigdzie się nie spiesząc. Wplotłam palce w jego miękkie włosy i zacisnęłam dłonie w pięści. Jęknął. Poczułam, że wszystko jest tak jak powinno. Każdy element mojego ciała był w odpowiednim miejscu, dzięki Tristanowi znów byłam cała.

                - Przepraszam, że tak długo to trwało – wyszeptałam w jego usta.

                Pokręcił głową i znów przycisnął swoje wargi do moich ust.

             Oślepił nas blask latarki. Jednej, a potem drugiej. Świateł zrobiło się więcej. Odsunęliśmy się od siebie, osłaniając oczy. Rozległ się krzyk, a może bardziej ryk – taki, jaki wydaje ranne zwierzę. Duża postać rzuciła się na nas. Odepchnęła mnie, a ja upadłam na ziemię, uderzając o korzeń. Usłyszałam dźwięk uderzenia, a potem kolejnego.

                Hayden powalił brata, ale jego gniew szybko zmienił kierunek. Dopadł do mnie i poderwał mnie brutalnie. Rozległo się więcej głosów. Miałam wrażenie, że wszystkie inne dźwięki zniknęły. Nawet ocean zamilkł.

                - Jak długo? Jak długo się z nim pieprzysz za moimi plecami? – Hayden krzyczał, a drobinki jego śliny opadły na moją twarz.

                Odwróciłam się, próbując wyrwać z jego uścisku. Nikt nie zareagował, wszyscy byli
w szoku.

                - Nie wiem, o co ci chodzi – odpowiedziałam twardo.

                - Kłamałaś. Nie chodziło o zioło, prawda? Od początku chodziło o niego. To dlatego mnie odsunęłaś!

                W głowie Haydena wszystko się ułożyło. Złapał mnie za podbródek i zmusił do spojrzenia mu w oczy. Były całkowicie czarne, źrenice pochłonęły tęczówki, a ja czułam wściekłość buzującą pod jego skórą.

                - Boston. Od miesiąca doprawiasz mi rogi. Ty suko… - wychrypiał i uniósł zaciśniętą pięść.

                Nie miałam siły nawet się bronić. Jednak nie uderzył mnie. Jego dłoń zamknęła się na perle, leżącej między moimi obojczykami. Pociągnął ją mocno, aż pękło zapięcie. Krzyknęłam z bólu, czując, że skóra na moim karku pękła. Odskoczyłam, wpadając wprost w wyciągnięte ramiona Allie. Ktoś złapał Haydena za ramię, a inne ręce odciągnęły mnie od niego. Zostałam wciągnięta w tłum, ale nadal mogłam widzieć, co się dzieję. Tristan szarpnął brata i uderzył go w żuchwę. Rozległ się nieprzyjemny dźwięk, kilka osób syknęło. Hayden zatoczył się, łapiąc się za twarz. Zawył, ale siła uderzenia go zamroczyła.

                - Sukinsyn – wychrypiał tylko.

                - Nigdy nie podnoś ręki na żadną dziewczynę. Żadną. Masz mnie, to moja wina.

                Dalszej części nie mogłam zobaczyć, bo byłam ciągnięta ku światłu. Allie szła dziarsko, nie zbaczając na moje protesty i zapieranie się piętami. Nie wiedziałam, że ma aż tyle siły. Ciekawskie spojrzenia towarzyszyły nam, gdy szłyśmy prosto w kierunku ogniska. Dziewczyna popchnęła mnie i sama opadła na ławkę obok mnie. Szybko zerwałam się, gotowa pobiec do Tristana. Bałam się, że Hayden go zabije, nie chciałam sprawdzać, czy byłby do tego zdolny.

                - Siadaj – warknęła przyjaciółka, ciągnąc mnie za rękę. – Już dość namieszałaś.

                - Słucham?

                Allie przewróciła oczami.

                - Nie wygłupiaj się. To twoja wina. – Poczułam się, jakby wymierzyła mi policzek.
Łzy spłynęły mi po policzkach. Twarz dziewczyny złagodniała i delikatnie otarła mi oczy. – Przepraszam, to już nic nie zmieni. Dlaczego, Davina?

                Nie byłam pewna, o co pyta. O to, dlaczego jej nie powiedziałam, że mam kogoś na boku, czy o to, że w ogóle kogoś mam. Jednak odpowiedź na oba pytania była taka sama.

                - Nie wiem, Allison. Naprawdę nie wiem. To wszystko było takie naturalne. Połączyła nas pasja, a później poszło samo… Nie chciałam ci mówić, nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział…

                Tym razem to Alle wyglądała, jakbym ją uderzyła.

                - Nie ufasz mi?

                Złapałam ją za nadgarstki.

                - Oczywiście, że ufam. Chciałam ci powiedzieć, ale nie wiedziałam jak. Przepraszam…

                Pokręciła głową. Nie chciała już nic więcej słyszeć.

                - Muszę znaleźć Nate’a. Czas się zwijać. Zresztą – rozejrzała się wokół – nic to już po nas.

               Pokiwałam głową i patrzyłam, jak znika w tłumie. Drżałam, nie z zimna, a z targających mną emocji. Z jednej strony chciałam znaleźć Tristana, a z drugiej nie miałam ochoty go widzieć. Czułam, że po części był odpowiedzialny za to, co się dzisiaj wydarzyło. Gdyby nie przyszedł, gdyby nie napisał do mnie wiadomości, nic by się nie stało.

                Mijały minuty, a impreza znów powracała na właściwe tory. Ludzie przestawali się na mnie gapić i wracali do własnych problemów i tańca. Obserwowałam ich beztroskę i radość z rozpoczętych wakacji. Myślałam, że gdy już będę wolna też będę się tak czuć, ale zdawałam sobie sprawę, że trudności dopiero się rozpoczęły.

                Powoli trzeźwiałam, a mój mózg analizował wydarzenia tego wieczoru. Czułam, że mnie to przerasta. Nie chciałam się czuć bezsilna więc postanowiłam się wyłączyć. Podeszłam do stołu i nalałam sobie kieliszek wódki.

                - Twoje zdrowie, Davina – mruknęłam sama do siebie, po czym wychyliłam szota.

         Alkohol gryzł niemiłosiernie w gardło, wykrzywiając mi twarz w bolesnym grymasie.
Wypiłam jeszcze trzy szybkie kolejki i wróciłam na swoje miejsce przy ogniu. Serce szybko pompowało krew, lekko szumiącą w moich uszach, dostarczając do każdej komórki toksyczny alkohol. Powoli docierał do mózgu, który z każdym uderzeniem serca zwalniał. Natrętne myśli
i emocje znikały, nadchodziła upragniona cisza.

***

                - Davina! Hej, Davina! – Nate szarpał mnie za ramię, a w jego ciemnych oczach czaił się strach.

                Zamrugałam, próbując skupić na nim spojrzenie.

                - Co się stało?

                - Widziałaś Allie? Mieliśmy cię zawieźć do domu, ale ona zniknęła.

                - Przed chwilą poszła cię szukać, pewnie zaraz wróci. Nie panikuj.

                Oparłam głowę na pięściach. Za dużo. Wszystkiego było za dużo, mój otępiały umysł nie był w stanie tego ogarnąć.

                - Przed chwilą?

                - No tak. Nate, wyluzuj.

                - Która godzina?

                Spojrzałam na niego zaskoczona.

                - O co ci chodzi? Pewnie coś po dwudziestej drugiej, może przed dwudziestą trzecią.

                Chłopak jęknął zrezygnowany.

                - Jest wpół do pierwszej, Davina. Spałaś.

             Tak, to wyjaśniało ból w karku i ścierpnięte ramiona. Wstałam, ale nogi się pode mną ugięły. Nate złapał mnie w talii i podtrzymał. Podał mi butelkę z wodą, którą wypiłam w kilku dużych łykach. Odzyskiwałam jasność umysłu.

             - Nikt jej nie widział? – Pokręcił głową, a w jego oczach pojawiło się prawdziwe przerażenie. – Na pewno?

                - Nie… Pytałem, szukałem jej. Zniknęła.

                - Jesteś pewien, że nie wróciła do domu?

                - Nie miała samochodu, a żaden z jej, czy naszych znajomych jej nie odwiózł.

                Zaklęłam. Lodowate macki chłodu wspięły się po moich plecach, wciskając się między żebrami i zaciskając na sercu. Spojrzałam na horyzont, nad którym zebrały się ciemne chmury. Nadchodziła zapowiadana burza, a z nią sztorm. Musieliśmy zdążyć przed nimi.

                - Co robimy? – zapytał drżącym głosem.

                - Nie mamy wyboru, musimy zadzwonić po policję.

                - A co z nimi? – Nate wskazał brodą na bawiących się.

                - Zajmę się nimi, ty dzwoń.

                Przepchnęłam się do furgonetki i do stolika DJ’ów.

                - Muszę coś powiedzieć. – Mój głos był chłodny i pewny.

                - Nie teraz – mruknął jeden z nich, grzebiąc coś w laptopie i nawet na mnie nie patrząc.

                Uderzyłam otwartą dłonią w stół.

              - Teraz – warknęłam. – Inaczej gliny wpadną tutaj zanim zdążycie zwinąć swoje dupy w troki.

                DJ spojrzał na mnie zaskoczony, ale wyłączył muzykę i podał mi mikrofon.

                - Słuchajcie, Allison Cooper zaginęła. – Głos mi lekko zadrżał. – Musimy zadzwonić po policję. – Po tłumie przeszedł szmer niezadowolenia. To, że policja przymykała oko na naszą imprezę, nie znaczyło, że chcieliśmy, żeby tu wpadła. Było tu więcej niż kilka skrzynek piwa i wódki. – Proszę jednak, jeśli ją widzieliście – zostańcie. Każdy szczegół może być ważny…

                Oddałam mikrofon i wróciłam do Nate’a. Ręce mu drżały, gdy wybierał numer, a później przyciskał telefon do ucha.

                - Nazywam się Nathaniel Archer i chciałbym zgłosić zaginięcie.

I co?
Jak Wam się podobało? 

Jejku, jestem tak podekscytowana... Koniecznie napiszcie w komentarzu, co sądzicie.

Do następnego!

Wasza Raven.