Prolog. Bez światła.

Czerwiec.

                Noc była wyjątkowa. Na niebie gwiazdy lśniły nadzwyczaj mocno, błyszczały intensywnie. Księżyc był w nowiu, co sprawiło, że nieboskłon przybrał kolor głębokiego granatu, wpadającego w czerń. Wzburzony ocean uderzał w białe ściany klifów, wielkie fale rozbijały się o skały, wyrzucając w górę krople słonej wody. Powietrze było przesycone zapachem morza.

                Moimi włosami targał silny wiatr, wyrywając kosmyki z mocno splecionego warkocza. Nerwowo szarpałam jego końcówkę lub nawijałam go na palec. Na szczycie klifów noc rozjaśniały światła policyjnych radiowozów. Ktoś otulił moje ramiona kocem, który pachniał dymem tytoniowym i frytkami, ale mimo tego okryłam się nim mocno. Było mi przerażająco zimno, jakby każda komórka mojego ciała przesycona została atlantyckim wiatrem.

                Wiedziałam, że nadejdzie sztorm. Znałam ocean, obserwowałam go od ponad osiemnastu lat. Fascynował mnie, ale i przerażał. Był wilk – piękny, o miękkiej sierści, w którą pragnęłam wsunąć palce, ale nigdy nie wolno było mi zapomnieć, że jest zabójcą. Taki był tamtej nocy – fascynujący. Wiedziałam jednak, że pod powierzchnią kotłują się morskie demony, zabójcze prądy gotowe porwać każdego śmiałka, który znalazłby się w wodzie i rzucić nim o skały.

- Panno Langdon.

                Moje nazwisko. Czym ono było? Tylko pustym dźwiękiem, nic nieznaczącym. Ale musiałam na nie zareagować, musiałam się zmusić, by zagłuszyć wołanie oceanu.

                Podniosłam wzrok na policjanta. Mężczyzna był po czterdziestce, w wieku mojego ojca. Miał podkrążone oczy, nie spał całą noc, podobnie jak ja.

- Tak?

- Ekipa ratownicza nadal przeszukuje morze, nic nie możemy zrobić poza czekaniem. Jest bardzo zimno, powinna pani wrócić do domu. Niedługo uderzy burza – na potwierdzenie jego słów daleko nad oceanem uderzył piorun, rozjaśniając na chwilę mrok.

                Pokiwałam głową, ale opuściłam wzrok. Wpatrywałam się w moje trampki, jedna ze sznurówek była brudna od błota. Potarłam twarz, zasłoniłam dłońmi oczy. Rozległ się grzmot, który niósł się echem ponad wodą.

- Myśli pan, że mogę wrócić do domu i położyć się w miękkiej pościeli, gdy ona tam jest?

                Usłyszałam, że policjant przestępuje z nogi na nogę, pewnie wyglądałam jak obraz nędzy i rozpaczy, ale miałam to głęboko gdzieś. Nie mogłam się ruszyć, byłam bardzo zmęczona, ale tutaj wiatr, chłód i morze utrzymywało mnie przy świadomości, a jednocześnie nie pozwalało zbyt wiele myśleć.

- Może się pani schronić w radiowozie, jest tam ciepło, chłopcy mają kawę – poklepał mnie po ramieniu, co chyba miało być uspokajającym gestem. Podniosłam wzrok i spojrzałam w gwiazdy, na czarnym niebie najjaśniejsza była Gwiazda Polarna, niegdyś wskazująca drogę błądzącym.

- Proszę, niech ją znajdą – wyszeptałam. Zamrugałam powiekami, by odgonić łzy. Nie miałam sił na płacz.

                Poczułam dotyk dużych dłoni na ramieniu i jego zapach, doskonale znałam te perfumy – sama je wybrałam. Jednak teraz jego obecność wcale nie była kojąca. Nie chciałam, żeby tu był.

- Davina, pozwól mi się odwieźć do domu.

                Pokręciłam głową, ale się nie odezwałam. Usiadł obok mnie, wyciągając przed siebie długie nogi w wąskich czarnych spodniach. Prawą dłoń miał zaczerwienioną, a kostki sine. Na jednej z nich była podłużna rana, krew już zaschnęła, tworząc stup. Zauważył, że na nie patrzę i nasunął rękaw kurtki. Podniosłam wzrok na niebo, odszukując srebrną nić Drogi Mlecznej.

- Co teraz będzie? – Zapytałam bardziej siebie, niż mojego towarzysza.

                Mój głos się załamał, wzięłam dygoczący oddech i ukryłam twarz w dłoniach.

                Objął mnie, a moje ciało mimowolnie się rozluźniło. Oparł usta o moje włosy i wyszeptał:

- Cokolwiek się stanie będę przy tobie. Już nigdy cię nie zostawię, obiecuję.

Cześć,

Jestem Agata, ale o mnie możecie poczytać w zakładce z boku.
Tak zaczyna się "Upadek" moje czwarte opowiadanie.
Mam nadzieję, że Ci się podobało. Jeśli tak to proszę zostaw swój komentarz i dołącz do grona obserwatorów, by być na bieżąco z rozdziałami.

Nie mogę obiecać regularności (liceum ehh), ale obiecuję, że nie zostawię tego opowiadania.

Mam nadzieję, że zobaczymy się wkrótce :)
Wasza, Raven.