Rozdział 2. Pozory.

                Dni mijały nadzwyczaj szybko, starałam się jednocześnie poświęcić czas wszystkim. Miałam trochę obowiązków w domu, ponieważ dziewczynki też nie chodziły do szkoły i ktoś musiał się nimi zająć zanim tata lub mama wrócili z pracy, później pędziłam do stajni, a potem spotykałam się z Allie lub Haydenem. Gdy wracałam do domu zazwyczaj zbliżała się północ i nie miałam już sił kompletnie na nic.

                W czwartek obudziłam się z ciężką głową i suchym gardłem. Sięgnęłam po butelkę wody i wychyliłam ją kilkoma łykami. Pulsowało mi w skroniach. Z wysiłkiem podniosłam się z łóżka i weszłam do łazienki. Opryskałam twarz wodą i oparłam dłonie o umywalkę. Moje ciało musiało powoli wrócić do stanu równowagi po wczorajszej imprezie. Połknęłam tabletkę przeciwbólową i wymyłam dokładnie zęby, by chociaż trochę poprawić swoje samopoczucie.      

                Z lustra patrzyła na mnie owalna twarz z wystającymi kośćmi policzkowymi, średnim nosem pokrytym piegami i ogromnymi sińcami pod oczami. Moje włosy, które zrudziały do końca pod wpływem słońca, były rozczochrane. Delikatnymi ruchami szczotki przywróciłam im gładkość.

                Po szybkim prysznicu i ubraniu się w czarne dżinsy i szarą koszulkę z krótkim rękawem zbiegłam po schodach na parter. Moje siostry bawiły się w salonie. Zajrzałam do nich i pocałowałam każdą w policzek.

- Jesteście głodne? – Zapytałam, wchodząc do kuchni i przygotowując sobie późne śniadanie.

- Trochę – odpowiedziała Clary, nie podnosząc wzroku znad kolorowanki.

                Wrzuciłam dwa kawałki chleba do tostera.

- Macie na coś ochotę?

- Na coś słodkiego – powiedziała Nora, stanęła obok mnie i przyglądała mi się jak robię kawę.

                Wzięłam ją na ręce i podeszłam do miski z owocami.

- Mamy jabłka, brzoskwinie, banany… Co można z tego zrobić?

                Siostra nawinęła na palec kosmyk moich wilgotnych włosów.

- Sałatkę! – Krzyknęła z salonu Clary.

                Po kilku minutach siedziałyśmy w trójkę przy kuchennym stole. Dziewczynki zajadały sałatkę owocową z jogurtem, a ja jadłam tosty z twarożkiem i dżemem. Clary przeciągnęła paluszkiem po kanapce i zlizała z niego konfiturę.

- Dobra? – Zapytałam, przesuwając w jej stronę cały słoik.

                Dziewczynka pokiwała głową z uśmiechem i nabrała na palec kolejną porcję smakołyku.

                Po śniadaniu wyszłyśmy do ogrodu. Moje siostry natychmiast odżyły. Biegały i śmiały się głośno. Tymczasem usiadłam na huśtawce powieszonej na konarze rozłożystej lipy, otworzyłam książkę i pogrążyłam się w lekturze. Promienie słońca przedzierały się przez gęstą sieć liści, głaszcząc mnie ciepłem po twarzy.  Ptaki ćwierkały ponad moją głową, a lekki wiatr niósł zapach morza wymieszany z słodką wonią kwiatów.

                Po godzinie dziewczynki znudziły się zabawą. Położyły się na środku trawnika i patrzyły w niebo, wymieniając się spostrzeżeniami, dotyczącymi kształtów leniwie przesuwających się obłoków. Rozciągnęłam się obok nich. Zamknęłam oczy, wsłuchując się w ich głosy. Nasze głowy się stykały, a włosy wymieszały się między źdźbłami trawy.

                Nagle rozległ się odgłos kół na podjeździe. Dziewczynki zerwały się i nasłuchiwały.

- Tata?

- Czy mama?

                Spojrzały na siebie i roześmiały się. Skoczyły na równe nogi i pobiegły przed dom.

                Zazdrościłam im więzi, którą miały. Były ze sobą od samego początku, tata zawsze powtarzał, że gdy się rodziły, trzymały się za ręce. Wierzyłam w to, bo były nierozłączne. Razem stanowiły całość, silną, niepowtarzalną. Zawsze mogły na siebie liczyć, oprócz więzów krwi, łączyła je silna przyjaźń. Życzyłam im z całego serca, by to się nigdy nie zmieniło.

                Powoli wstałam, zabierając ze sobą książkę. Dom znów był pełen głosów. Dziewczynki biegały z kuchni do spiżarni, rozpakowując zakupy. Przy blacie zastałam tatę, który podawał im rzeczy z koszyka. Uśmiechnął się do mnie szeroko.

- Cześć, Dove. Poczekasz na obiad? Robię spaghetti.

                Oparłam się łokciami o blat, a na dłoniach wsparłam brodę.

- Chciałam przed jazdą ruszyć Royala, ale w takim razie zrobię to później.

- Jak było na imprezie? – Zapytał tata, krojąc pomidory.

                Spojrzałam na dziewczynki, które zniknęły na piętrze, a o ich obecności świadczyły tylko wesołe głosy.

- Fajnie, wszyscy się stawili. Kilka dramatów, ale wiesz jak zawsze.

- Wróciłaś po cichu – powiedział, a na jego ustach zatańczył uśmiech.

- Jezu, tak strasznie przepraszam. Zupełnie zapomniałam, że zamykacie na noc bramkę.

- Nic ci się nie stało? – w tamtym momencie mój ojciec uśmiechał się szeroko i nie próbował już ukryć rozbawienia.

                Westchnęłam.

- Ucierpiała tylko moja duma. No i mam sinika na biodrze – dodałam także z uśmiechem. – Mama się obudziła?

                Jessica Langdon nie była tak wyrozumiała jak jej małżonek. Nie ukarałaby mnie szlabanem, ale jej spojrzenie potępiające mój późny powrót w wątpliwym stanie, byłoby gorszą karą niż uziemienie do końca liceum.

- Spała jak zabita. Nie musisz się martwić.

- Dzięki tato – ulżyło mi. – Zawieziesz mnie do stajni?

                Rzucił mi kluczyki.

- Weź moje auto i jedź sama. Tylko uważaj! Proszę cię bardzo.

                Przekrzywiłam głowę i oparłam dłonie na biodrach.

- Czy ja kiedykolwiek zawiodłam cię w tej kwestii?

                Pokręcił przecząco głową.

- I lepiej niech tak zostanie – pogroził mi palcem. – W tej pozie wyglądasz jak twoja matka.

                Puściłam mu oko i pobiegłam na piętro, by się przebrać w rzeczy do stajni. Z komody wyciągnęłam bryczesy w szaro-niebieską kratkę i włożyłam koszulkę za pas. Ubrałam wyższe skarpetki i związałam włosy w warkocz. Wzięłam z krzesła krótką bluzę wciąganą przez głowę, żeby nie zmarznąć w drodze powrotnej.

                Po godzinie zatrzymałam samochód przy stajni. Zabrałam swoje rzeczy i poszłam do siodlarni, gdzie miałam swoją szafkę. Do pierwszej jazdy miałam jeszcze półgodziny, więc postanowiłam wyczyścić Royala. Wzięłam szczotki i jabłko, które przywiozłam ze sobą. Ogier stał w ostatnim boksie przy wyjściu na padoki z dala od klaczy, które ku mojemu zadowoleniu starał się ignorować, ale nie można było powiedzieć, że był ignorowany. Nie dziwiło mnie to zbyt, był wysokim ramowym koniem o długich nogach, umięśnionej szyi i o pięknych chodach, pełnych gracji. Idealny.

                Royal wyjrzał z swojego boksu i przywitał mnie rżeniem. Uśmiechnęłam się i pogłaskałam go po białej latarni na czole. Trącił mnie nosem w poszukiwaniu smakołyków.

- Chyba cię trochę rozpuściłam, co? – Zapytałam, gdy z radością w oczach pałaszował jabłko.

                Weszłam do boksu, gdzie natychmiast znalazł się obok mnie, domagając się pieszczot. Podrapałam go za uszami, po klatce i kłębie. Royal opuścił głowę, wyprężając plecy i parsknął cicho. Poklepałam go po zadzie. Podczas czyszczenia stał spokojnie, jednocześnie podstawiając cały czas coś do podrapania. Zaczęłam czyścić mu kopyta, gdy poczułam jak wyciąga mi koszulkę ze spodni.

- Royal – mruknęłam ostrzegawczo. Parsknął z niezadowolenia.

                Gdy wyszłam na korytarz zobaczyłam Tristana, który zaczął już przygotowywać do jazdy Blacka. Pogłaskałam karego wałacha po łopatce.

- Cześć – chłopak wzdrygnął się, udało mi się go wystraszyć. Uśmiechnęłam się triumfująco. – Ładny mamy dzień, co?

- Davina – jego niebieskie oczy patrzyły na mnie przenikliwie. – Bardzo ładny, idealny na teren.

                Oparłam się o łopatkę Blacka, który spojrzał na mnie jednym okiem i wypuścił głośno powietrze. Podrapałam go po klatce.

- To w sumie dobry pomysł – uniósł brwi. – Żeby jechać w teren. Jesteś za?

                Uśmiechnął się.

- Jasne, że tak.

- No dobrze, to w takim razie za półgodziny na koniu.

                Nie czekałam na odpowiedź, tylko poszłam do siodlarni po siodło i ogłowie. Royal wiercił się lekko, gdy podpinałam mu popręg, ale przynajmniej nie próbował mnie kopnąć, jak na początku. Rodzice kupili mi go na szesnaste urodziny, miałam wybór: koń lub samochód. Dla mnie decyzja była oczywista. Royal był chudym sześciolatkiem, który chodził pod siodłem, skakał. Pod jeźdźcem w swojej macierzystej stajni zrobił na nas ogromne wrażenie. Wysoki, lekko szpakowaty, ale z sercem do skoków i treningów. Był tylko jeden problem, o którym przekonałam się pierwszego dnia po jego przyjeździe. Był nie do ogarnięcia w stajni.

                Rzucał się na mnie, próbował gryźć, straszył. Istny diabeł. Rzucił mi wyzwanie tamtego dnia, przysięgłam, że chociażby miał mnie poturbować nie pozwolę mu wygrać. Każdego dnia byłam w stajni, stałam pozornie bezpieczna po drugiej stronie drzwi i mówiłam do niego, opowiadałam mu o sobie, o domu, w którym mieszkał, czytałam książki. Po kilku tygodniach przestał mnie atakować, gdy pojawiałam się w promieniu wzroku, z każdym dniem pozwalał mi na więcej, zaczął się domagać mojego dotyku. Pewnego zimowego dnia nie wstał, gdy weszłam do boksu. W pierwszej chwili bałam się, że jest chory, ale w następnej zarżał cicho i wyciągnął swój wielki łeb w moją stronę.

- Niezłe było z ciebie ziółko, co mały? – Zapytałam, zapinając ochraniacze. Pocałowałam go w miękkie chrapy. – Poczekaj, idę po kask.

                W siodlarni spotkałam Tristana, który ubierał właśnie buty i rękawiczki. Wyjęłam swoje sztyblety i czapsy, które sprawnie ubrałam. Wcisnęłam na głowę kask i wsunęłam za pasek rękawiczki. Po chwili wyprowadziłam Royala z stajni i wskoczyłam mu na grzbiet. Ostatni raz poprawiłam popręg i byłam gotowa do jazdy. Nie zdążyłam nawet ubrać rękawiczek, gdy obok mnie pojawił się Black.

                Z nie małym podziwem przyglądałam się delikatnym ruchom chłopaka, gdy szykował sobie strzemiona i podciągał popręg. Z gracją wsiadł na konia, nie korzystając ze stopni, co nie wszystkim się udawało zrobić z takim wdziękiem, ponieważ kary wałach także nie należał do niskich wierzchowców.

- Macie tu dużo terenów do jazdy, co? – Zapytał mój towarzysz, gdy wyjechaliśmy na ścieżkę do lasu.

                Konie szły żwawo do przodu, parskając co jakiś czas. Royal miał postawione do przodu uszy i rozglądał się wokół siebie.

- Sporo, lubię jeździć w tereny. Odpręża mnie to. Jeździsz w Bostonie?

- Staram się regularnie, ale to nie to samo. W bostońskich stajniach są nastawieni bardziej na grupowe treningi, gdzie jeździ dziesięciu jeźdźców, wszyscy na ogonach i raczej nie ma mowy o indywidualnym podejściu do ucznia. Spędzę teraz trochę czasu w Cape White, więc postanowiłem przyłożyć się do jeździectwa.

- Obserwowałam twój trening z Davidem, nie wyglądasz jak typowy rekreant.

                Zauważyłam, że uśmiechnął się nieśmiało.

- Kiedyś jeździłem bardziej sportowo, ale to dawne dzieje.

                Zapadło milczenie, miałam wrażenie, że nie chce więcej mówić. Zebrałam wodze i popędziłam Royala do kłusu. Ogier wyrywał mi się lekko do przodu, dając do zrozumienia, że chce iść szybciej. Przytrzymałam go, aż odpuścił i złapał równy rytm. Las wokół nas rozbrzmiewał koncertem ptasich głosów, które przelatywały między gałęziami ponad naszymi głowami. Między młodymi liśćmi przebijały się promienie słońca. Drzewa rosły coraz rzadziej, aż w końcu ustąpiły miejsca rozległym łąką, które ciągnęły się aż do klifów na wschodzie i po zabudowę miasta na zachodzie.

                Zwolniłam do stępa i poklepałam Royala po szyi. Po chwili dołączyli do nas Black i Tristan.

- Sporo nam uciekłaś – powiedział z uśmiechem, błądzącym po wargach.

- Możemy jechać nad morze lub na klify, gdzie wolisz?

- Nad morze – odpowiedział, zgodnie z moimi oczekiwaniami. – Uwielbiam galopować po plaży.

                Skręciliśmy w drogę, która w miarę łagodnie schodziła na dziką plażę. Royal, przyzwyczajony już do stromizn szedł pierwszy, lekko jakby nie sprawiało mu to wysiłku. Odwróciłam się, żeby sprawdzić jak sobie radzą chłopcy za mną. Black szedł ostrożnie, ale nie zatrzymywał się. Po dłuższej chwili kopyta koni zagłębiły się w piasku. Poczułam jak ogier tężeje między moimi nogami. Zagwizdałam, żeby go uspokoić, ale Royal skupiony był bardziej na wzburzonej wodzie.

                Wołał go ocean, który tutaj wydawał się dużo mniej spokojny niż z klifów. Białe bałwany uderzały w jasny piasek z hukiem. Słony wiatr niósł ze sobą ostry zapach morza. Ruszyliśmy stępem po plaży, ale mój wierzchowiec drobił kłusem prawie w miejscu – był gotowy do biegu. Wiedziałam, że wystarczyłby lekki sygnał z mojej strony, a on rzuciłby się przed siebie, gnając ile sił.

- Czujesz go? – Zapytałam, kątem oka spoglądając na Blacka, który zachowywał się podobnie. – One już wiedzą, po co tu są. Musisz się mocno trzymać, nie pozwól mu wejść zbyt głęboko do wody, zresztą wiesz sam, że mogą być tu dziury. Będą się ścigać to na pewno, nie łap go za pysk. Nie pomoże. Pozwól mu iść, lekko go kontroluj – na twarzy Tristana pojawił się dziwny cień podobny do strachu. – Będzie fajnie, zobaczysz – dodałam z uśmiechem, którym chciałam dodać mu otuchy.

                Popatrzył na mnie przez chwilę. Nie mogłam przywyknąć, że w twarzy tak bardzo podobnej do Haydena błyszczą błękitne oczy Tristana. Gdyby Michał Anioł miał dać Dawidowi oczy to byłyby to oczy Tristana.

                Potrząsnęłam głową. Nie wolno mi było myśleć w ten sposób, ale musiałam przyznać, że było w nim coś, co mnie niesamowicie pociągało.

- Ruszajmy – powiedział, a w jego głosie, zabrzmiała silna nuta. – Chce to poczuć.

                Uśmiechnęłam się szeroko, skracając wodzę. Royal przestał się wiercić, tańczył unosząc wysoko przednie nogi i ugniatając piach. Ścisnęłam go łydkami. Ogier wyrwał do przodu, wiatr uderzył mnie w pierś i pokrył moje przedramiona gęsią skórką oraz solą. Wisiałam nisko nad siodłem, pochylona do przodu, a ogier brnął brzegiem morza. Spod jego kopyt wyrywały się krople wody, które osiadały także na mojej twarzy. Spojrzałam przez ramię, gdzie coraz bliżej był Tristan.

                Uśmiechał się szeroko.

                Roześmiałam się i zrobiłam mu miejsce po stronie plaży. Dogalopowaliśmy do miejsca, gdzie zaczynały się białe skały. Brązową sierść Royala pokryła biała piana, ale wiedziałam, że gdybym poprosiła to przebiegłby ten dystans jeszcze dziesięć raz z uśmiechem w oku. Poklepałam go obiema rękami po szyi.

- Przeżyłeś – uśmiechnęłam się do mojego towarzysza, gdy nasze konie chodziły po brzegu, tupiąc mocno i rozchlapując wszędzie wodę.

- Było to nawet przyjemne. Bardzo przyjemne. No i jak dostałaś już list z odpowiedzią co do stypendium?

                Spojrzałam na niego ze zdziwieniem.

- Pracowałem przez semestr letni w sekretariacie jako wolontariusz i zaadresowałem ich sporo. Hayden mówił, że aplikowałaś na weterynarię w Filadelfii.

                Zaplotłam na palec kosmyk krzywy Royala i bawiłam się jego włosami. Ogier parsknął cicho. Po chwili ruszyłam kłusem, pozwalając mojemu koniowi na swobodne wyciągnięcie szyi. Tristan dogonił mnie galopem i zwolnił, gdy wałach zrównał się głową z gniadoszem.

- Jeszcze się z nikim nie dzieliłam tą informacją – powiedziałam, nie patrząc na niego.

- Rozumiem. Nie powiedziałaś jeszcze Haydenowi.

                Spojrzałam na niego ostro. Odpowiedział mi twardym spojrzeniem. Zadziwiał mnie ten chłopak – czytał ze mnie jak z otwartej księgi. Wydawało mi się, że odczytuje moje intencje lepiej niż ktokolwiek inny.

- Na ile mogę ufać, że to o czym mówimy pozostanie między nami?

                Położył prawą rękę na sercu.

- Przysięgam, że nikomu nic nie powiem. Polubiłem cię Davino – dodał, gdy milczałam przez dłuższą chwilę. – Chciałbym, żebyśmy zostali przyjaciółmi.

                Roześmiałam się. Zabrzmiało to staromodnie, ale było strasznie słodkie.

- To zostańmy – powiedziałam, a na moich wargach pojawił się uśmiech. – No dobrze. Podobno przyjaźń scala sekret. Więc ja opowiem ci jeden i ty mi jeden, zgoda?

                Pokiwał głową.

- Umowa stoi. Black i Royal są świadkami zawarcia tej umowy – uśmiechnął się.

                Coś było w uśmiechu Smithów, co rozbrajało. Nie znałam dziewczyny, której serce nie zabiłoby mocniej na widok roześmianej twarzy Haydena, a Tristan miał w sobie coś, co sprawiało, że miękły kolana. To chyba przez te oczy.

- Dostałam stypendium sportowe na kierunku weterynarii.

- Gratulacje! To duże osiągnięcie.

- Dziękuję, tylko że dostałam się do Bostonu.

                Tristan milczał. Przez chwilę słyszałam tylko głuchy tętent kopyt, rytmicznie uderzających w suchy piasek. Słońce ogrzewało moją skórę, a mimo to w środku było mi zimno.

- Dlaczego mu nie powiedziałaś?

- Powiem ci mój drugi sekret Tristanie, jestem okropnym tchórzem. Nie jestem dobra w konfrontacjach. Boję się mu to powiedzieć, a w sumie bardziej boje się tego jak zareaguje.

                Przeszliśmy do stępa, bo wyjechaliśmy na ścieżkę, która prowadziła w górę. Lekko stanęłam w strzemionach i uniosłam się z siodła, dzięki czemu Royal z łatwością wspiął się na klif. Do góry wiało, część moich włosów uwolniła się z upięcia i powiewała wokół mojej twarzy. Poczekałam na Tristana i ruszyliśmy łąką w stronę stajni. Trawa sięgała tu do połowy nóg koni i falowała jak morze.

- Im dłużej będziesz zwlekać, tym gorzej to przyjmie – pokiwałam głową, na znak że jestem tego świadoma. – Jeśli cię kocha, a wiem, że tak jest, to przyjmie to na klatę. Poradzicie sobie. Moi rodzice na przykład są parą od liceum, a mama studiowała w Europie – na Sorbonie. A wy będziecie w tym samym stanie.

                 Uśmiechnęłam się. Hayden nigdy mi o tym nie mówił, wiedziałam, że jego mama mówi płynnie po francusku, a nawet myśli w tym języku. Mało mówił o swoim życiu, miałam wrażenie, że wie o mnie wszystko, a ja po półtorej roku znam mały wycinek.

- Dziękuję – powiedziałam. – Masz rację, że damy radę – zacisnęłam mocniej dłonie na wodzach. – W końcu go kocham – dodałam ciszej, jakby upewniając samą siebie, że tak jest.

                Tristan uśmiechnął się lekko.

- Pogalopujmy jeszcze – zaproponował i ścisnął Blacka łydkami.

Cześć :)
Mam nadzieję, że podobał się Wam rozdział 2. Tak jak obiecałam sporo koni. 

Dziękuję Wam bardzo za aktywność pod rozdziałem 1 i prologiem. Nie macie pojęcia ile to dla mnie znaczy.

Czekam na Wasze wrażenia i komentarze.

Raven

PS. Do góry wisi ankieta - udzielcie proszę odpowiedzi :)